လက္ထပ္ခြင့္ပန္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္-
အမ်ိဳးသား- အင္း ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း အၾကာႀကီးေစာင့္ရက်ိဳးနပ္ပါတယ္
အမ်ိဳးသမီး- ဟင္းေနာ္....ထားသြားလိုက္ရမလား?
အမ်ိဳးသား- အမယ္ေလး စိတ္ကူးထဲေတာင္ မထည့္လိုက္ပါနဲ႔
အမ်ိဳးသမီး-- တကယ္ ခ်စ္ရဲ ႔လားဟင္?
အမ်ိဳးသား- ဒါေပါ့ ဒီထက္ေတာင္ပိုေသးတယ္
အမ်ိဳးသမီး- ကၽြန္မကို အ႐ူးလုပ္မွာလား
အမ်ိဳးသား- ဘုရားစူးရေစရဲ ႔ ဒီေမးခြန္းမ်ိဳး ေမးေတာင္မေမးပါနဲ႔လား
အမ်ိဳးသမီး- ကၽြန္မကို နမ္းခ်င္သလား ဟင္?
အမ်ိဳးသား- အခ်ိန္မေရြးပဲ
အမ်ိဳးသမီး- ႏွိပ္ ေကာ ႏွိပ္စက္မွာလား?
အမ်ိဳးသား- မင္း႐ူးမ်ား႐ူးေနလားကြာ
အမ်ိဳးသမီး- ကၽြန္မ ေမာင့္ကို စိတ္ခ်ရပါတယ္ေနာ္?
အမ်ိဳးသား- အင္း
အမ်ိဳးသမီး- ေမာင္ရယ္...
လက္ထပ္ၿပီးတဲ့အခါ....
အေပၚက စကားေလးေတြကို ေအာက္ကေနသာ ျပန္စဖတ္လိုက္ပါ ဒီအတိုင္းပါပဲ။
{စီစီဂ်ီမွ သမ လာျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္ .}
Tuesday, December 14, 2010
လက္ထပ္ခြင့္ပန္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္
Saturday, November 29, 2008
ပန္းပ်ိဳးေသာလက္
သားေတြကုိမ်ိဳးေစ႔တစ္ေစ႔စီေပးလုိက္ပါတယ္။ဒီမ်ိဳးေစ႔ကေလးေတြကိုေကာင္းမြန္စြာျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ဖို႕မွာလုိက္ပါေသးတယ္။ရရွိလာတဲ႔အပင္ကေလးေတြကိုျပန္ၿပီးသံုးသပ္အမွတ္ေပးမွာျဖစ္ပါတယ္။အမွတ္အမ်ားဆံုးသူကိုသူ႔သမီးနဲ႔လက္ဆက္ေပးမွာျဖစ္ေၾကာင္းေျပာလုိက္ပါတယ္။ေနာင္နွစ္အခါမွာျပန္လာဖို႔ခ်ိန္းဆိုလိုက္ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔မင္းသားငယ္ေတြဟာေနာင္နွစ္မွာအိုးကိုယ္စီကိုင္ၿပီးေတာ႔စုရံုးေရာက္ရွိလာပါတယ္။အပင္ကေလးေတြကိုယ္စီနဲ႔ေပါ႔။ၿပီးေတာ႔အကဲျဖတ္လူႀကီးမ်ားကိုသူတို႔
ဘယ္လိုအပင္ေတြကိုျပဳစုပ်ိဳးေထာင္လာရတယ္ဆိုတာကိုရွင္းျပၾကပါတယ္။ဒါေပမဲ႔မင္းသာငယ္တစ္ပါးကေတာ
႔ အိုးအလြတ္ကေလးတစ္လံုးပဲပါလာပါတယ္။သူဒီမ်ိဳးေစ႔ကိုေကာင္းမြန္စြာျပဳစုပ်ိဳးေထာင္တယ္ဆိုတဲ႔အေၾကာင္းနဲ႔ဘယ္လိုပဲဂရုစိုက္ေစကာမူအပင္ေပါက္လာျခင္းမရွိေၾကာင္းရွင္းျပပါတယ္။
အခ်ိန္တန္ေတာ႔ရွင္ဘုရင္းႀကီးထြက္လာပါတယ္။အားလံုးရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔အေျဖကိုေစာင္႔စားေနၾကပါတယ္။ဘာအပင္မွမေပါက္တဲ႔အိုးပိုင္ရွင္မင္းသားေလးနဲ႔သူ႔သမီးကိုလက္ဆက္ေပးလုိက္ပါတယ္။ၿပီးေတာ႔ရွင္းျပလိုက္ပါတယ္။အပင္မေပါက္ႏိုင္တဲ႔မ်ိဳးေစ႔ေလးေတြကိုေပးလိုက္တာပါ။ဒါေၾကာင္႔ရိုးသားတဲ႔မင္းသားေလးကအမွတ္အမ်ားဆံုးရသြားပါတယ္။
ေၾကာင္ေမြးခ်င္တဲ႔ရဟန္းငယ္
ေရွးအခါကရဟန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါးနွင္႔တပည္႔ရဟန္းငယ္တို႕ဟာတရားရွာေဖြရန္အလို႔ငွာေတာရေဆာက္တည္ရန္ေကာင္းမြန္
ေသာ လူသူႏွင္႔ေ၀းေသာ ေတာရြာကေလးတစ္ခုကိုေရာက္ရွိလာၾကပါတယ္။
ဆရာျဖစ္သူဟာသူ႔တစ္ပည္႔ငယ္ကို ထားခဲ႔ပါတယ္။
ဆရာ။ ။တပည္႔ မင္းဒီရြာမွာပဲေနခဲ႔ေပေတာ႔ဆရာကေနာက္ေတာင္တစ္ေတာင္ေပၚကရြာကေလးမွာသြားအားထုတ္မယ္။
ရဟန္းဆိုတာသံေယာစဥ္နဲရတယ္ကြမင္းနဲ႔ငါနဲ႔တစ္ေနရာဆီခြဲၿပီးတရားအားထုတ္ၾကမယ္။ငါတို႔လိုခ်င္တဲ႔ရည္မွန္းခ်က္
ေတြျပည္႔ၿပီဆိုေတာ႔ျပန္ဆံုၾကတာေပါ႔ကြာ။
ရြာသားမ်ားကလည္း၀မ္းသာအားရေတာရေက်ာင္းကေလးတစ္ေက်ာင္းရြာအျပင္ဘက္မွာေဆာက္ေပးၾကပါတယ္။သူတို႔အတြက္အားထားစရာ
ရဟန္းတစ္ပါးလည္းရကုသိုလ္ျပဳလုပ္ဖို႕အခြင္႔အေရးလည္းရတာေပါ႔ေလ။ဆရာျဖစ္သူလည္းတပည္႔ျဖစ္သူကိုတရားအားထုတ္ဖို႕တိုက္တြန္းရင္းဆက္လက္ထြက္ခြာသြားပါေတာ႔တယ္။ဒီလိုနဲ႔
ေႏြြရယ္ မိုးရယ္ ေဆာင္းရယ္ ရာသီေတြေျပာင္းလဲ ခဲ႔ပါတယ္
ဆရာျဖစ္သူဟာသူ႕ရည္မွန္းခ်က္ ျပည္႔၀ၿပီျဖစ္လို႔ တပည္႔ျဖစ္သူကို
ေခၚေဆာင္ဖို႔ရာလာေရာက္ခဲ႔ပါေတာ႔တယ္။
ရြာအ၀င္ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္ေတာ႔ေတာရေက်ာင္းကေလးကိုလွမ္းျမင္ရပါတယ္။အနားမွာလည္းစပါးေတြစိုက္ပ်ိဳးထားၿပီးေက်ာင္း
နွင္မတူပဲလူေနအိမ္နဲ႔တူေနပါတယ္။အ၀တ္ေတြလွမ္းထားတာကိုလည္းျမင္ရၿပီးကေလးငိုသံစသည္႔ဆူညံဆူညံအသံေတြကိုၾကားရပါတယ္။
ဆရာျဖစ္သူလည္းအင္းငါ႔တပည္႔လည္းတရားအားမထုတ္ပဲလူေတြနဲ႕ရံုးရံုး
ရံုးရံုးလုပ္ေနတာကိုး လို႔ေတြးရင္းေက်ာင္းသကၤန္းကေလးရဲ႔
အေပၚကိုတက္လာပါတယ္။
ဆရာျဖစ္သူလည္းအေပၚေရာက္ေတာ႔လူ၀တ္နဲသူ႕တပည္႔ကေလးထိမ္းေနၿပီး
ဒကာမေလးတစ္ဦးကဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္နဲ႔အိမ္
မူ႕ကိစၥေတြလုပ္ေနတာေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။အျခားကေလးငယ္နွစ္ဦးကလည္းအရုပ္တစ္ခုကိုလုယက္ၿပီးဆူညံစြာေဆာ႔ကစားေနပါတယ္။
ဆရာေတာ္ႀကီးကိုေတြ႔ေတာ႔
တပည္႔ျဖစ္သူရဟန္းလူထြက္နဲ႔သူ႔အိမ္သူဟာဆရာေတာ္ႀကီးကိုရိုေသစြာကန္ေေတာ႔ပါတယ္။
ဆရာေတာ္။ ။ တပည္႔မင္းကဘယ္လိုျဖစ္တာတံုး။
တပည္ ။ ။တပည္႔ေတာ္လည္း သံသယာ
လြတ္ေၾကာင္းအားထုတ္မယ္ဆိုၿပီးတစ္ပါးတည္းအားထုတ္ပါတယ္ဘုရား။
ဒါေပမဲ႔ႀကြက္ေတြကအလြန္ေသာင္းက်န္းၿပီးသကၤန္ေတြကိုကိုက္ျဖတ္ပါတယ္ဘုရား။ဒါနဲ႔တပည္႔ေတာ္လည္းရြာထဲကို
ဆြမ္းခံၾကြရင္းသကၤန္းခ်ဳပ္ခိုင္းရပါတယ္။ခဏခဏျဖစ္လာေတာ႔ေရရွည္အတြက္ေကာင္းေအာင္ဆိုၿပီးေၾကာင္တစ္
ေကာင္ လႈလိုက္ၾကပါတယ္ဘုရား။ေၾကာင္လႈလိုက္မွေၾကာင္အတြက္ႏြားနို႔ကလိုလာျပန္ပါေရာဒီေတာ႔နို႕စားႏြားမ
တစ္ေကာင္ထပ္အလႈခံရျပန္ပါတယ္။ႏြားေရာက္လာေတာ႔ေၾကြးဖို႕ျမက္ကလိုလာျပန္ပါတယ္ဘုရား။သူတို႕ကပဲႏြားအတြက္ေက်ာင္းနားမွာလယ္တစ္ကြက္ထပ္လႈပါတယ္။ႏြားစာက်က္လုပ္ဖို႕ပါပဲ။ေနာက္ေတာ႔လယ္ကြက္ရွိေနေတာ႔မထူးပါဘူးဆိုၿပီးေက်ာင္းအတြက္ဆြမ္းလည္းရႏြားအတြက္ေကာက္ရိုးလည္းရေအာင္စပါးစိုက္ဖို႔ဒကာဒကာမေတြကအႀကံေပး
ၾကပါတယ္။ရြာထဲကလူေတြပဲ၀ိုင္း၀န္းစိုက္ပ်ိဳးေပးၾကပါတယ္။အခ်ိန္တန္လာေတာ႔စပါးရိတ္ဖို႔ေကာက္စိုက္သမကလုိလာျပန္ပါတယ္။ေနာက္ဆံုးေတာ႔ေကာက္စိုက္သမေလးနဲ႔ပဲဲတပည္႔ေတာ္နဲ႔ညားၾကပါတယ္ဘုရား။
ဒကာမေလးလည္းရွက္ရွက္နဲ႔ေခါင္းငံုေနပါတယ္။
ဆရာေတာ္ႀကီးလည္းသူ႔တပည္႔ကိုျပန္ေခၚဖို႕ဆိုတာမျဖစ္နိုင္ေတာ႔ဘူးဆိုတာသိလိုက္ၿပီေနာက္တိတ္ဆိတ္စြာပဲထြက္ခြာသြားပါေတာ႔တယ္။
( ခရစ္စတီးနားမူတီးရဲ႕ပံုျပင္ပါ )
Thursday, November 27, 2008
ၿမိဳ႕အ၀င္လမ္းမ
တစ္ခါကၿမိဳ႕ကေလးတစ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ၿမိဳ႕အ၀င္လမ္းမတစ္ခုမွာပန္းပဲဖိုတစ္ခုရွိပါတယ္။ပန္းပဲဆရာဟာပက္လက္ကုလားထိုင္တစ္ခုမွာထိုင္ ျပီးငိုက္မ်ဥ္းေနပါတယ္။ထိုအခ်ိန္မွာပဲအထုပ္အပိုးအျပည္႔အစံုနဲ႔ကားတစ္စီးကဆိုက္ေရာက္လာၿပီးလမ္းေမးပါတယ္ . . .
ကားဆရာ ။ ။ ဆရာႀကီးဒီၿမိဳ႕ကလူေတြကဘယ္လိုလူမ်ိဳးေတြလည္းဗ်က်ဳပ္ကဒီၿမိဳ႕မွာတာ၀န္က်လို႕ေျပာင္းလာတာပါ။ဒီ
ၿမိဳ႕ကလူေတြအေၾကာင္းသိထားခ်င္လို႔ပါ။
ပန္းပဲဆရာ။ ။ ေနပါအံုးခင္ဗ်ားေျပာင္းလာတဲ႔ၿမိဳ႕ကလူေတြကေကာဘယ္လိုလဲ။
ကားဆရာ ။ ။ မစြန္ပါဘူးဗ်ာဆက္ဆံေရးကလည္းက်ဲလိုက္တာ ၊ ရိုင္းပင္းကူညီမူလည္းမရွိၾကဘူး အခုလိုေျပာင္းခြင္႔ရတာကိုက ကံေကာင္းတာပဲဗိ်ဳ႕။
ပန္းပဲဆရာ။ ။ ဒီၿမိဳ႕ကလူေတြကလည္းဒီအတိုင္းပါပဲ။
ကားဆရာလည္းေရွ႕ဆက္ေမာင္းသြားပါတယ္။ပန္းပဲဆရာႀကီးလည္းဆက္ၿပီးငိုက္မ်ဥ္းေနပါေတာ႔တယ္။အတန္ၾကာေတာ႔ေနာက္ထပ္မိသာစု တစ္စုဟာကားတစ္စီးအျပည္႔အထုပ္အပိုးေတြနဲ႔ေရာက္လာျပန္ပါတယ္။
ဒုကားဆရာ ။ ။ ဗ်ိဳ႕ဆရာႀကီး ဒီၿမိဳ႕ကလူေတြအေၾကာင္းေလးေျပာျပပါအံုး။ကၽြန္ေတာ္တို႕ကဒီကိုေျပာင္းလာတာဗ်။
ပန္းပဲဆရာ ။ ။ ခင္ဗ်ားေနခဲ႔တဲ႔ၿမိဳ႕ကလူေတြကေကာဘယ္လိုတံုး။
ဒုကားဆရာ ။ ။ကၽြန္ေတာ္ေနခဲ႔တဲ႔ၿမိဳ႕ကလူေတြကေကာင္းၾကပါတယ္။မလြဲသာလို႕သာေျပာင္းလာခဲ႔ရတာ ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာ ေတြလိုျဖစ္ေနပါၿပီ။
ပန္းပဲဆရာ ။ ။ ဒီၿမိဳ႕ကလူေတြကလည္းဒီအတိုင္းပါပဲ။
ပန္းပဲဆရာႀကီးလည္းျပန္လည္ငိုက္မ်ဥ္းေနပါေတာ႔တယ္ . . .
သင္ေနခဲ႔တဲ႔ၿမိဳ႕ကလူေတြေကာ ေကာင္းၾကပါရဲ႕လား . . .
--
Tun Min Thant
www.lotuscare.us
www.tunminthant.blogspot.com
ရဟန္းအိုနဲ႔ဆာမူရိုင္း
တစ္ခါကေပါ႔ရဟန္းအိုႀကီးတစ္ပါးဟာသစ္ပင္ရိပ္ေကာင္းေကာင္းတစ္ခုမွာေအးခ်မ္းစြာတရားရူ႕မွတ္သီတင္းသံုးေနပါတယ္။ အသိဥာဏ္နံု႕နဲေသာရုပ္သြင္ခက္ထန္မာေၾကာေသာဆာမူရိုင္းတစ္ဦးဟာကင္ဒိုဓားႀကီးထမ္းၿပီးေတာ႔ေတာလမ္းကေလးတစ္ခုအတိုင္းလမ္း ေလ်ာက္လာရင္းဆရာေတာ္သီတင္းသံုးေနထိုင္တဲ႔အနားကိုေရာက္လာပါတယ္။
ဆာမူရိုင္း။ ။ဒီမွာကိုယ္ေတာ္ႀကီးက်ဳပ္ကတရားေတြဘာေတြသိပ္ဂရုစိုက္တဲ႔အေကာင္မဟုတ္ဘူးဗ်၊ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀းလည္းမသိခ်င္ဘူး။တိုတိုနဲ႕လိုရင္သာေျပာဗ်ာ နတ္ျပည္ဆိုတာဘာလဲ ၊ ငရဲျပည္ဆိုတာဘာလဲ။
ရဟန္းအို။ ။ မင္းလိုဥာဏ္မရွိတဲ႔ေကာင္ကိုငါဒီအေၾကာင္းေတြဘယ္လိုရွင္းျပလို႔ရမလဲကြ။
ဆာမူရိုင္းႀကီးဟာလြန္စြာေဒသထြက္သြားပါတယ္။သူ႔ဓားႀကီးနဲ႔ဆရာေတာ္ႀကီးကိုခုတ္ပိုင္းျဖတ္ရန္မိုးၿပီးရြယ္လိုက္ပါတယ္။ဆရာေတာ္ႀကီးေအးခ်မ္းစြာသူ႕ကိုၾကည္႔ၿပီးေတာ႔ေျပာပါတယ္။
ရဟန္းအို။ ။ ေအးအဲဒါ ငရဲပဲ။
ေဆးခ်မ္းတဲ႔ရုပ္သြင္ရွိေသာဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕စကားနဲ႔အမူအရာကဆာမူရိုင္းႀကီးေတြေ၀သြားေစပါတယ္၊ရုတ္တရက္အသိဥာဏ္၀င္သြားပါတယ္။ဓားကိုျပစ္ခ်လိုက္ၿပီးေတာ႔ဆရာေတာ္ႀကီးကိုလက္အုပ္ခ်ီၿပီးေတာ႔ေလွ်ာက္ပါတယ္။
ဆာမူရိုင္း။ ။ တပည္႔ေတာ္ကိုခြင္႔လြတ္ပါ။
ရဟန္းအို။ ။ ေအးအဲဒါ နတ္ျပည္ပဲ
တိုတိုေလးပါပဲေနာ္တရားေလးက . . .
မိမိတို႔တစ္ေတြေကာတစ္ေန႔တစ္ေန႔ငရဲျပည္နဲ႔နတ္ျပည္ကိုအႀကိမ္ေပါင္းမည္မ်ကူးလူးသြားလာေနၾကပါသလဲ . . .
တစ္ေနရာမွာဖတ္ဖူးတဲ႔ပံုျပင္ကေလးပါနဲနဲလြဲနိုင္ပါတယ္
ေလွထိုးသမေလးနဲ႕ကိုုယ္ေတာ္ကေလး
ေအးခ်မ္းတဲ႔ေတာရေက်ာင္းကေလးတစ္ခုမွာသံဃာေတာ္မ်ားေနထိုင္ၾကပါတယ္။ေခ်ာင္းငယ္ေလးတစ္ခုက၀န္းပတ္စီးဆင္းေနပါတယ္တျခားေေနရာမ်ားသို႔သြားလာလိုပါကေခ်ာင္းကေလးတစ္ခုမွတစ္ဆင္႔ျဖတ္သန္းသြားလာၾကရပါတယ္။ေခ်ာင္းငယ္ကေလးကိုျဖတ္သြားဖို႔ရာကူးတို႔ေလွကေလးတစ္စီးပဲရွိပါတယ္။ကူးတို႔ကုိေလွာ္ခတ္တဲ႔ကူတို႔သမားကေလးကလည္းအလြန္ေခ်ာေမာလွပတဲ႔မိန္းမပ်ိဳေလးျဖစ္ပါေနပါတယ္။ဒီမိန္းကေလးကအသိဥာဏ္ပညာနဲ႔ျပည္႔စံုသူကေလးပါ။စီးစရာကလည္းဒီေလွနဲ႔ဒီမိန္းကေလးပဲရွိတာေပါ႔ေနာ္။
ကိုယ္ေတာ္ငယ္ကေလးတစ္ပါးဟာအေၾကာင္းကိစတစ္ခုေၾကာင္႔ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးကိုသြားေရာက္ဆည္းကပ္ဖို႔လိုအပ္လာပါတယ္။ေခ်ာင္းငယ္ကေလးကိုျဖစ္သန္းသြားလာရပါတယ္။ကူးတို႔ကူးခတ္တဲ႔မိန္းမပ်ိဳကေလးကလြန္စြာေခ်ာေမာလွပတာေၾကာင္႔ကိုယ္ေတာ္က ေလးကေငးေမာေနမိတာေပါ႔။တစ္ဘက္ကမ္းေရာက္ေတာ႔ကူတို႔ခတစ္က်ပ္စီေပးၾကရပါတယ္။
မိန္းမပ်ိဳ ။ ။ ကိုယ္ေတာ္ကနွစ္က်ပ္က်ပါတယ္။
ကိုယ္ေတာ္ ။ ။ ဒကာမေလးသူမ်ားေတြက်ေတာ႔တစ္က်ပ္ပဲက်ၿပီးက်ဳပ္က်မွဘာလို႔နွစ္က်ပ္က်တာလဲ။
မိန္းမပ်ိဳ ။ ။ကိုယ္ေတာ္ကရဟန္းျဖစ္ၿပီးတပည္႔ေတာ္ကိုငန္းတယ္ကိုယ္႔ေတာ္ရင္ထဲမွာနွစ္ေယာက္ျဖစ္ေနၿပီဒါ႔ ေၾကာင္႔မို႔လို႔နွစ္ေယာက္ခေပးရမယ္။
ကိုယ္ေတာ္ကေလးလဲရွက္ရွက္နဲ႔နွစ္ေယာက္ခေပးလိုက္ရပါတယ္။ညေနေက်ာင္းျပန္ေတာ႔ဒီေလွကေလးနဲ႔ပဲေပါ႔။ဒီတစ္ခါေတာ႔ကိုယ္ေတာ္က ေလးကေလွခနွစ္ဆေပးရမွာစိုးလို႔မိန္းမပ်ိဳေလးကိုလံုး၀မၾကည္႔ေတာ႔ပါဘူးျမစ္ေရျပင္ကိုသာစိုက္ၾကည္႔ေနပါတယ္။
ကမ္းေရာက္ေတာ႔ . . .
မိန္းမပ်ိဳ ။ ။ ကိုယ္ေတာ္နွစ္က်ပ္က်ပါတယ္။
ကိုယ္ေတာ္ ။ ။ ဒကာမေလးငါနင္႔ကိုလံုး၀မၾကည္႔ပဲဘာလို႔ထပ္ပိုေတာင္းရတာတံုး။
မိန္မပ်ိဳ ။ ။ ကိုယ္ေတာ္ကတပည္႔ေတာ္ကိုမၾကည္႔ေပမဲ႔တစ္လမ္းလံုးတပည္႔ေတာ္အေၾကာင္းပဲေတြးေတာလာတာ ဆိုေတာ႔႔ကိုယ္ေတာ႔ေခါင္းထဲမွာလူနွစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတယ္။မရဘူး ႏွစ္ေယာက္ခပဲေပးရမယ္။
ကိုယ္ေတာ္ကေလးလည္းဟုတ္ေနျပန္ေတာ႔႔နွစ္ေယာက္ခေပးလိုက္ရျပန္ပါတယ္။ဒီလိုနဲ႔ေနစဥ္အသြားႏွစ္က်ပ္အျပန္နွစ္က်ပ္ေပးေနရပါတယ္။
ကိုယ္ေတာ္ကေလးလည္းဆရာသမားထံသူ႔အျဖစ္အျပက္ေတြကိုေျပာျပၿပီးအကူအညီေတာင္းခံပါတယ္။
ဆရာေတာ္။ ။ဒီမိန္းကေလးဟာဥာဏ္ရွိတဲ႔သူျဖစ္တယ္။ဒီတစ္ခါမင္းေလွစီးရင္မ်က္နွာလြဲစရာမလိုပါဘူး။မင္းရင္ထဲမွာျဖစ္ ေနတဲ႔ကိေလသာသံေယာစဥ္ေတြကိုသာသိမွတ္ၿပီးတရားရူ႕သြားပါ ကုိယ္ေတာ္အဆင္ေျပပါလိမ္႔မယ္။
ကိုယ္ေတာ္ကေလးလည္းအဲဒီကစၿပီေတာ႔ေလွခနွစ္ဆေပးစရာမလိုေတာ႔ပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာေန႔စဥ္ၾကံဳေတြ႕ေနရတဲ႔ေလာကဓံတရားေတြကိုနည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းၾကပါတယ္။တကယ္ရင္ဆို္င္ၾကရမွာကမိမိတို႔ရဲ႕စိတ္အညစ္အေၾကးေတြမဟုတ္ပါလား . . . .
(ဗီယက္နမ္လူမ်ိဳးဆရာေတာ္တစ္ပါးနွင္႔ေရႊဥမင္တရားျပဆရာေတာ္ဦးေတဇနိယတို႔ေျပာသည္)
Tuesday, November 25, 2008
ႏြားေခ်းပံု
ႏြားေခ်းပံု
တစ္ရံေသာအခါကအသိဥာဏ္ပညာနွင္႔ျပည္႔စံုတဲ႔ရဟန္းအိုႀကီးတစ္ပါးဟာေတာ ေက်ာင္းကေလးတစ္ခုမွာေအးခ်မ္းစြာသီတင္းသံုးေနပါတယ္။သူ႕ကိုၾကည္ညိဳတဲ႔ဒကာဒကာမတစ္ခ်ိဳ႕ဟာလာေရာက္ၿပီးတရားေဆြးေႏြးေမးျမန္းေလ႔ရွိၾကပါတယ္။
တရား၀ါသနာပါတဲ႔ေမာင္နွမနွစ္ဦးလည္းပါ၀င္ပါတယ္။အစ္ကိုျဖစ္သူကကတ္သီးကတ္သတ္ေျပာဆိုေဆြးေႏြးရတာ၀ါသနာပါပါတယ္။သို႕ေသာ္လည္းပဲဥာဏ္ပညာႀကီးမားတဲ႕ဆရာ ေတာ္ႀကီးကို ေတာ႔အျမဲပဲအရံူးေပးရပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႕တစ္ေန႕မွာ . .
ဒကာ ။ ။ အရွင္ဘုရားတပည္႔ေတာကိုဘယ္လိုျမင္ပါသလဲ။
ရဟန္းအို။ ။ ဒကာသင္ဟာလူေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။ အရည္အခ်င္းေကာင္း
ေတြအမ်ားအျပားရွိပါတယ္။ဘုရားအေလာင္းေတာ္လိုလူမ်ိဳးပါပဲ။
(ဒကာျဖစ္သူဟာလြန္စြာ၀မ္းေျမာက္သြားပါတယ္ )
ရဟန္းအို ။ ။ဒါနဲ႕ဒကာေကာကၽြႏု္ပ္ကိုဘယ္လိုျမင္ပါသလဲ။
(သက္ေတာ္ႀကီးရင္႔ေနၿပီျဖစ္တဲ႔ရဟန္းေတာ္ႀကီးဟာရုပ္သြင္နုပ်ိဳလမ္းဆမ္းမူ႔ေတြမရွိေတာ႔ပါဘူး)
ဒကာ ။ ။ အရွင္ဘုရားကိုၾကည္႔ရတာ ႏြားေခ်းပံုနဲ႔တူပါတယ္။
( ရဟန္းေတာ္ႀကီးကလည္းပဲေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ပဲေခါင္းညိတ္လက္ခံေတာ္မူပါတယ္)
ဒကာျဖစ္သူဟာဒီတစ္ခါေတာ႔သူအနိုင္ရၿပီဆိုၿပီးေတာ႔၀မ္းသာအားရနဲ႔အိမ္ကိုျပန္လာပါတယ္။
ညီမျဖစ္သူဟာလည္းပဲအသိဥာဏ္ပညာနဲ႔ျပည္႔စံုသူျဖစ္ပါတယ္။
အစ္ကို ။ ။ ညီမ ငါဒီတစ္ခါေတာ႔ဆရာေတာ္နဲ႔စကားေျပာတာအနိုင္ရလာျပီကြ။ဆရာေတာ္က
ငါ႔ကိုဘုရားအေလာင္းနဲ႔တူတယ္လို႔ေျပာတာငါကသူ႕ကိုႏြားေခ်းပံုနဲ႔တူတယ္လို႔ျပန္
ေျပာလိုက္တယ္။
ညီမ ။ ။ အစ္ကိုမွားၿပီဆရာေတာ္ဟာသူေတာ္ေကာင္းျဖစ္တယ္သူ႕ရင္ထဲမွာတရားေတြျပည္႔
၀ေနလို႕ေကာင္းတဲ႔အရာေတြကိုျမင္ေအာင္ၾကည္႔တတ္သူျဖစ္တယ္။အစ္ကုိ႕ရင္ထဲ
မွာေတာ႔ႏြားေခ်ပံုပဲရွိလို႔ဘာကိုပဲၾကည္႔ၾကည္႔ႏြားေခ်းပံုလို႕ပဲျမင္တာေပါ႔။
အစ္ကုိ ။ ၊ ဟိုက္ . . .
မဟာရနပံုျပင္ေလးတစ္ပုတ္ပါ . . . .
ကၽြနုပ္တို႔၏ရင္ထဲမွာေကာဘာေတြပါလဲ . . . .
( ဗီယက္နမ္လူမ်ိဳး ဆရာေတာ္တစ္ပါးနွင္႔ ေရႊဥမင္တရားျပဆရာေတာ္ဦးေတဇနိယတို႔ ေျပာသည္ )
အရိပ္ပံုျပင္
ဟိုးအလြန္ေရွးက်တဲ႔ေခတ္ကေပါ႔ေနာ္ လူသားမ်ိဳးႏြယ္တစ္စုဟာအလြန္ၾကီးမားတဲ႔ဂူႀကီးတစ္ခု
ထဲမွာပဲစုေပါင္းေနထိုင္ၾကပါတယ္။အျပင္ေလာကနဲ႔အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနတာေပါ႔ေနာ္။သူတုိ႔ရဲ႕တစ္ေန႔တာအခ်ိန္ေတြကိုဂူနံရံေပၚမွာသက္၀င္လူတ္ရွားေနတဲ႔အရိပ္ျပဇာတ္ကေလးေတြနဲ႔ကုန္လြန္ေစတာေပါ႔။
စူးစမ္းေလ႔လာတတ္တဲ႔လူငယ္ေလးတစ္ဦးဟာတစ္ေန႔ေတာအရုပ္ေလးေတြကိုၾကည္႔ရင္းသိ ခ်င္စိတ္ေတြနိုးထလာပါတယ္။သူဟာေနာက္ကိုလွည္႔ၾကည္႔မိတဲ႔အခါအရိပ္ကေလးေတြဟာသူ႔အလိုလို
ျဖစ္ေနတာမဟုတ္ပဲ တစ္ကယ္႔အရုပ္ကေလးေတြကို မီးထိုးျပသထားလို႔ဆိုတာကိုသိလာပါတယ္။
သူ႔ရဲ႔သိခ်င္စိတ္ေတြကရပ္တန္႔မသြားပါဘူး ဒီလိိုနဲ႔အစရွာေဖြရင္းနဲ႔ဂူအျပင္ဘက္ကိုေရာက္သြား ပါတယ္။ပိုၿပီးအံ႔ေၾသာစရာေကာင္းတာကအရုပ္ကေလးေတြနဲ႔တူတဲ႔သက္ရွိသတၲ၀ါေတြပါပဲ။ဂူႀကီးထဲမွာ ေတြ႔ခဲ႔တာအားလံုးဟာအျပင္ေလာကမွာအမွန္တယ္ရွွိေနပါတယ္။
ျပင္ပေလာကမွာေတြ႔ရတာေတြကပိုၿပီးေတာ႔စံုလင္ပါတယ္၊ပိုၿပီးေတာ႔လွပပါတယ္အေရအတြက္အားျဖင္႔လည္းမကုန္နိုင္ေအာင္ပါပဲ။ေနေတြ လေတြ ေတာေတာင္သစ္ပင္ပန္းမန္ေတြတိရိတၧာန္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေတြနဲ႔ျပည္႔ႏွက္ေနပါတယ္။
အျပင္သတၲေလာႀကီးကိုတစ္ေမ႔တစ္ေမာစီးေျမာၿပီးေလ႔လာေကာင္းေနလိုက္တာအခ်ိန္ေတြ ကုန္္လြန္မွန္းမသိနိုင္ေအာင္ပါပဲ။အခ်ိန္တန္ေတာ႔သူသိထားတာေတြကိုသူ႕မ်ိဳးႏြယ္ဂူတြင္းေအာင္းလူေတြသိေစခ်င္လာပါတယ္။က်ယ္ျပန္႕လွတဲ႔ေလာကႀကီးအေၾကာင္းကိုျပန္လယ္မွ်ေ၀ခံစားခ်င္တာေၾကာင္႔၀မ္းသာအားရျပန္လာခဲ႔ပါတယ္။
လူၾကီးလူငယ္အားလံုးဟာအရိပ္ျပဇာတ္တစ္ခုေပၚမွာသာစိတ္၀င္တစ္စားေနၾကပါတယ္။
သာမန္အရိမ္မည္းမည္းေလးေတြေလာက္သာတစ္ဘ၀လံုးေတြ႕ၾကံဳသိနားလည္ထားတဲ႔လူအ မ်ားစုကိုသူလက္ေတြ႕သိနားလည္ထားတဲ႔က်ယ္ျပန္႔တဲ႔ေလာကႀကီးအေၾကာင္းကိုေျပာျပဖို႔ရာမွာအစရွာမရျဖစ္ေနပါေတာ႔တယ္။
မီးဖိုအရိပ္္ေလးေတြေပၚမွာပဲစူးနစ္ၿပီးေတာ႔ေပ်ာ္ရြင္ေနတဲ႔သူေတြကိုေျပာျပဖို႔ရာမွာသူမစြမ္းနိုင္ ေတာ႔ပါဘူး။ သူတို႔အသိနဲ႔ပဲသူတို႔ေပ်ာ္ရြင္ေနၾကပါေစေတာ႔။
( နယူေယာက္မွသူငယ္ခ်င္း ဂလက္ဂရီေတာင္ ေျပာသည္ )
ဘဲဥတစ္ျခမ္း
လင္မယားနွစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။အလြန္မွပဲခ်စ္ခင္ျမတ္နိုးၾကပါတယ္။ဆင္းလည္းရဲၾကပါတယ္။
ဟင္းဆိုလို႕ဘဲဥဟင္းသာအခ်က္မ်ားၾကပါတယ္။ဆင္းရဲလြန္းလို႔ဘဲဥတစ္လံုးကိုနွစ္ေယာက္ခြဲစားၾကပါ
တယ္။ေယာကၤ်ားျဖစ္သူကအကာကိုပဲစားျပီးေတာ႔မိန္မျဖစ္သူကိုအနွစ္ေႂကြးပါတယ္။ဒီလုိနဲ႔ပဲခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ေနထိုင္ၾကပါတယ္။ႏွစ္ေတြလည္းၾကာအသက္ေတြလည္းအိုမင္းႀကီးရင္႔လာၾကပါတယ္။
တကယ္ေတာ႔သူကအနွစ္ကိုသာလြန္စြာႀကိဳက္နွစ္သက္သူျဖစ္ပါတယ္။သူအလြန္ခ်စ္ျမတ္ႏုိးတဲ႔သူမိန္းမျဖစ္သူကိုသာစားေစပါတယ္။တစ္ေန႔အိုမင္းမစြမ္းျဖစ္တဲ႔အမ်ိဳးသားဟာေသမင္းနွင္႔ရင္ဆိုင္ေနရပါတယ္သူမေသခင္မွာ ဘဲဥအနွစ္စားခ်င္ေၾကာင္းေျပာပါတယ္။
သူတို႔မသိတဲ႔အခ်က္ကေတာ႔မိန္းမျဖစ္သူကလည္းအကာကိုပဲၾကိဳက္တာပါ။သူၾကိဳက္တဲ႔အကာကိုသူ႔အမ်ိဳးသားကိုသာစားေစတာပါ။ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနတာေပါ႔ေနာ္။ေသခါနီးမွပဲသိသြားၾကရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြဟာမိမိခ်စ္ခင္သူအတြက္ဆိုရင္စြန္႔လြတ္အနစ္နာခံနိုင္ၾကပါတယ္။
နားလည္ဖို႔ေကာႀကိဳးစားၾကပါရဲ႕လား . . .
( ဗီယက္နမ္လူမ်ိဳး ဆရာေတာ္တစ္ပါးနွင္႔ ေရႊဥမင္တရားျပဆရာေတာ္ဦးေတဇနိယတို႔ ေျပာသည္ )
ႏြားေခ်းပံု
ဒီလိုနဲ႕တစ္ေန႕မွာ . .
ဒကာ ။ ။ အရွင္ဘုရားတပည္႔ေတာကိုဘယ္လိုျမင္ပါသလဲ။
ရဟန္းအို။ ။ ဒကာသင္ဟာလူေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။ အရည္အခ်င္းေကာင္းေတြအမ်ားအျပားရွိပါတယ္။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္လိုလူမ်ိဳးပါပဲ။
(ဒကာျဖစ္သူဟာလြန္စြာ၀မ္းေျမာက္သြားပါတယ္ )
ရဟန္းအို ။ ။ဒါနဲ႕ဒကာေကာကၽြႏု္ပ္ကိုဘယ္လိုျမင္ပါသလဲ။
(သက္ေတာ္ႀကီးရင္႔ေနၿပီျဖစ္တဲ႔ရဟန္းေတာ္ႀကီးဟာရုပ္သြင္နုပ်ိဳလမ္းဆမ္းမူ႔ေတြမရွိေတာ႔ပါဘူး)
ဒကာ ။ ။ အရွင္ဘုရားကိုၾကည္႔ရတာ ႏြားေခ်းပံုနဲ႔တူပါတယ္။
( ရဟန္းေတာ္ႀကီးကလည္းပဲေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ပဲေခါင္းညိတ္လက္ခံေတာ္မူပါတယ္)
ဒကာျဖစ္သူဟာဒီတစ္ခါေတာ႔သူအနိုင္ရၿပီဆိုၿပီးေတာ႔၀မ္းသာအားရနဲ႔အိမ္ကိုျပန္လာပါတယ္။
ညီမျဖစ္သူဟာလည္းပဲအသိဥာဏ္ပညာနဲ႔ျပည္႔စံုသူျဖစ္ပါတယ္။
အစ္ကို ။ ။ ညီမ ငါဒီတစ္ခါေတာ႔ဆရာေတာ္နဲ႔စကားေျပာတာအနိုင္ရလာျပီကြ။ဆရာေတာ္ကငါ႔ကိုဘုရားအေလာင္းနဲ႔တူတယ္ လို႔ေျပာတာငါကသူ႕ကို ႏြားေခ်း ပံုနဲ႔တူတယ္လို႔ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
ညီမ ။ ။ အစ္ကိုမွားၿပီဆရာေတာ္ဟာသူေတာ္ေကာင္းျဖစ္တယ္သူ႕ရင္ထဲမွာတရားေတြျပည္႔၀ေနလို႕ေကာင္းတဲ႔အရာ ေတြကိုျမင္ေအာင္ၾကည္႔တတ္သူျဖစ္တယ္။အစ္ကုိ႕ရင္ထဲမွာေတာ႔ႏြားေခ်ပံုပဲရွိလို႔ဘာကိုပဲၾကည္႔ၾကည္႔ႏြားေခ်းပံုလို႕ပဲျမင္တာေပါ႔။
အစ္ကုိ ။ ၊ ဟိုက္ . . .
မဟာရနပံုျပင္ေလးတစ္ပုတ္ပါ . . . .
ကၽြနုပ္တို႔၏ရင္ထဲမွာေကာဘာေတြပါလဲ . . . .
( ဗီယက္နမ္လူမ်ိဳး ဆရာေတာ္တစ္ပါးနွင္႔ ေရႊဥမင္တရားျပဆရာေတာ္ဦးေတဇနိယတို႔ ေျပာသည္ )
Saturday, November 22, 2008
Don't Quite
Tuesday, November 18, 2008
ေျပာဖုိ႔ ခက္ပါတယ္
တရံေရာအခါက ဘုရင္ႀကီးတစ္ပါးရွိသတဲ့။ ဒါ အေနာက္တိုင္း ပံုျပင္ေတြရဲ႕ ေျပာ႐ိုးေျပာစဥ္ နိဒါန္းပါ။ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာပံုျပင္မွာက် ဒီလုိ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ဟုိးေရွးေရွးတုန္းက ဗာရာဏသီျပည္ႀကီးမွာ ျဗဟၼာဒတ္မင္းႀကီး အုပ္စိုးသတဲ့။ ကဲကဲ ... ပံုျပင္ ဆက္ၾကဦးစို႔။ ဘုရင္ႀကီးရဲ႕ ေဘးနားမွာ သက္ေတာ္ေစာင့္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတဲ့ အထဲမွာမွ တစ္ေယာက္ကို သူ႔ရဲ႕ အပါးေတာ္ျမဲ အေနနဲ႔ ခန္႔အပ္ထားသတဲ့။ သေဘာက ဘုရင္ႀကီးရဲ႕ အနားမွာ ထပ္ၾကပ္မကြာ အျမဲေနခြင့္ရသေပါ႔ကြယ္။ ဘယ္သြားသြား၊ ဘယ္လာလာေပါ႔။ သူဟာ ပညာလည္းရွိတယ္၊ ဘုရင္ႀကီးကိုလည္း အၾကံေကာင္း ဉာဏ္ေကာင္းေတြ ေပးတတ္ေတာ့ ရွင္ဘုရင္က သေဘာေတာ္ေခြ႕တာေပါ႔ကြယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဘယ္သြားသြား ေခၚသြားသတဲ့။
တစ္ေန႔ေတာ့ ရွင္ဘုရင္ ေမြးထားတဲ့ ေခြးဟာ ဘုရင္ႀကီးရဲ႕ လက္ညိဳးကို ကိုက္လိုက္သတဲ့။ ေနာက္ေန႔ေတြေတာ့ လက္ညိဳးဟာ ေရာင္ကိုင္းၿပီး အနာလည္း အေတာ္ေလး ရင္းလာတယ္။ ဘုရင္ႀကီးက သူ႔ အပါးေတာ္ျမဲကိုေမးတယ္။
" ေမာင္မင္း၊ ငါကိုယ္ေတာ္ျမတ္ ေမြးတဲ့ေခြးက ငါ႔ကို ျပန္ကိုက္တယ္ဆိုေတာ့ ဒါ မေကာင္းတဲ့ အတိတ္နိမိတ္ပဲ မဟုတ္လား" တဲ့။
"ေကာင္းသလား၊ ဆိုးသလား ဆိုတာ ေျပာဖုိ႔ခက္ပါတယ္ အရွင္မင္းႀကီး" လို႔ အပါးေတာ္ျမဲက ျပန္ေျဖတယ္။
ေနာက္ေတာ့ လက္ညိဳးရဲ႕ အနာက အေျခအေန အေတာ္ေလးဆိုးလာေတာ့ ဘုရင္ႀကီးဟာ သူ႔ရဲ႕ လက္ညိဳးကို ျဖတ္ပစ္လိုက္ရတယ္။
"ဟယ္ ငါ႔ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ လက္ညိဳးေတာ္ ျဖတ္ပစ္လိုက္ရၿပီ။ ဒါ မေကာင္းတဲ့ လကၡဏာပဲ၊ ေမာင္မင္း။ ဘယ္လို အဆိုးေတြမ်ား ႀကံဳလာဦးမလဲ မသိဘူး။ ေလွ်ာက္စမ္းပါဦး" လို႔ ဘုရင္ႀကီးက သူ႔ အပါးေတာ္ျမဲကို အၾကံဉာဏ္ေတာင္းသတဲ့။
"ေကာင္းသလား၊ ဆိုးသလား ဆိုတာ ေျပာဖုိ႔ခက္ပါတယ္ အရွင္မင္းႀကီး" လို႔ပဲ အပါးေတာ္ျမဲက ထပ္ေျဖလိုက္တယ္။ လက္ညိဳးေတာ္ ျပတ္လို႔ စိတ္တိုေနရတဲ့ၾကားထဲ ဒီေကာင္က အခုထိ စကားအေကာင္းမေျပာဘူးဆိုၿပီး ဘုရင္ႀကီးက အေတာ္ေလးတင္းသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ အဲ့ဒီ အပါးေတာ္ျမဲကို ေထာင္ခ်ပစ္လိုက္တယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ ဘုရင္ႀကီးဟာ ေတာထဲကို အမဲလိုက္ထြက္သတဲ့။ စာစကားနဲ႔ဆို ေတာကစားထြက္တာေပါ႔ဗ်ာ။ သမင္ကို သဲႀကီးမဲႀကီး လိုက္ဖုိ႔ပဲ အားသန္ေနေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း လိုက္ရင္းလိုက္ရင္းနဲ႔ပဲ ေတာဖြက္ခံလိုက္ရတယ္။ ေတာထဲမွာ လမ္းေပ်ာက္သြားတယ္။ ဆက္သြားေလ ေတာနက္ေလ ျဖစ္ေနတယ္။ ကံမ်ား ဆိုးခ်င္ေတာ့ ေတာထဲမွာ ေနၾကတဲ့ လူ႐ိုင္းေတြဟာ သူ႔ကို ေတြ႕ၿပီး ဖမ္းသြားတယ္။
သူတို႔ကေတာ့ ဘုရင္မွန္း ဘယ္သိမွာလဲ။ လူ႐ိုင္းဆိုေတာ့လည္း ဘုရင္ဆိုတာ ဘာေကာင္မွန္းေတာင္ သိမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ ဓေလ့က လူတစ္ေယာက္ေယာက္ ဖမ္းၿပီး နတ္ဘုရားကို ယဇ္ပူေဇာ္ရတယ္။ ယဇ္ပူေဇာ္ဖုိ႔ သတ္မယ္လို႔ ၾကံရြယ္ေနတုန္းမွာပဲ သူတို႔ရဲ႕ အႀကီးအကဲ သတိထားမိသြားတာက ဘုရင္ႀကီးမွာ လက္ညိဳးတစ္ေခ်ာင္းမပါဘူး ဆိုတာပဲ။ အဂၤါမစံုတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ယဇ္ပူေဇာ္ရင္ နတ္ဘုရားက စိတ္တုိလိမ့္မယ္ဆိုၿပီး ဘုရင္ႀကီးကို ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္တယ္။ ဘုရင္ႀကီး နန္းေတာ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူ႔ အပါးေတာ္ျမဲ ေျပာတဲ့ "ေကာင္းသလား၊ ဆိုသလား ေျပာဖုိ႔ခက္ပါတယ္" ဆိုတဲ့ စကားကို သြားသတိရတယ္။ အကယ္၍သာ သူ လက္ညိဳး မျပတ္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ ေတာထဲမွာ ယဇ္ပူေဇာ္ခံရလို႔ ေသၿပီေလ။
ဒါနဲ႔ ပညာရွိေလး အပါးေတာ္ျမဲကို ျပန္လႊတ္ေပးဖုိ႔ အမိန္႔ေပးလိုက္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ဘုရင္ႀကီးက စိတ္လိုက္မာန္ပါ လုပ္မိတဲ့အတြက္ သူ႔ကုိ ေတာင္းပန္စကား ေျပာေတာ့တယ္။ စိတ္မေကာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ေတာင္းပန္စကားေျပာေနတဲ့ ဘုရင္ႀကီးကို စိတ္တစ္ခ်က္မကြက္ဘဲ "အရွင္မင္းႀကီး အခုလို ဖမ္းထားတာ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိးအတြက္ အက်ဳိးယုတ္တဲ့ ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ဘုရား" လို႔ ေလွ်ာက္တင္လိုက္တယ္။
ဒီစကားကို ၾကားရေတာ့ ဘုရင္ႀကီး အေတာ္ေလး အံ့အားသင့္သြားတယ္။ ဘာေၾကာင့္ပါလိမ့္လို႔လဲ အေတာ္ေလး စဥ္းစားရခက္သြားတယ္။ အပါးေတာ္ျမဲက သူ အဖမ္းခံထားရတာ အဆိုးခ်ည္း မဟုတ္ပါဘူးလို႔ ဘာလို႔ ေျပာတာလဲ။
ဒီလိုေလ။ အကယ္၍သာ ဘုရင္ႀကီးက အပါးေတာ္ျမဲကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္မထားဘူးဆိုရင္ အခုလို ေတာကစားထြက္ေတာ့ သူလည္း ဘုရင္ႀကီးနဲ႔အတူ ထပ္ၾကပ္မကြာ လိုက္ပါရမွာေပါ႔။ ဘုရင္ႀကီးကို ယဇ္ပူေဇာ္ဖုိ႔ မသင့္ေလ်ာ္ဘူးလို႔ လူ႐ိုင္းေတြက ဆံုးျဖတ္လိုက္တာနဲ႔ ေနာက္တစ္ေယာက္ေခၚၿပီး သတ္မွာပဲ။ ဒါဆို အပါးေတာ္ျမဲ အလွည့္ေလ။ သူသာ ဘုရင္ႀကီးနဲ႔ လိုက္သြားခဲ့ရင္ အသက္ခံရမွာေတာ့ မုခ်မေသြပါပဲ။
ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ ခင္ဗ်ာ။
------------------------------
ပံုျပင္ေလးရဲ႕ အႏွစ္သာရ
ဒီေလာကမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အရာမွန္သမွ်ကို ဒါအေကာင္းပဲ၊ ဒါအဆိုးပဲလို႔ တရားေသ သက္မွတ္လို႔ မရေကာင္းပါဘူး။ တခါတေလမွာ အေကာင္းေတြဆိုၿပီး ဆုတ္ကိုင္ထားတဲ့ အရာေတြဟာ ကံၾကမၼာ အလွည့္အေျပာင္းေၾကာင့္ အဆိုးေတြ ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။
ကံေကာင္းတာေတြ ႀကံဳလာတုိင္းမွာ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ခံစားလိုက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အတင္းအက်ပ္ႀကီး ဖက္တြယ္ မထားပါနဲ႔။ အသက္ရွင္ေနတုန္းမွာ ႀကံဳႀကိဳက္ခြင့္ရတဲ့ ဆုလဒ္တစ္ခုအေနနဲ႔ ခံယူလိုက္ပါ။
အဆိုးေတြ ႀကံဳလာခဲ့ရင္ေကာ။ သိပ္၀မ္းနည္း ပူေဆြးမေနပါနဲ႔။ အျပစ္ဒဏ္ ခ်မွတ္ခံေနရတယ္လို႔ ယူဆေနမယ့္အစား ေလာကဓံကို ခံႏုိင္ဖုိ႔ စခန္းသြင္း ေလ့က်င့္ေနတယ္လို႔ မွတ္ယူလိုက္ပါ။ တကယ္တမ္းေတာ့ အဲ့ဒီေလာက္ႀကီး မဆိုး႐ြားဘူးဆိုတာ သိလာပါလိမ့္မယ္။
အဲဒီလို ခံယူႏုိင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ဟာ အမ်ားႀကီး ေပါ႔ပါးလြတ္လပ္ေနပါလိမ့္မယ္။
လူတစ္ေယာက္ဟာ ၿပီးျပည့္စံုဖုိ႔ဆိုရင္ မိတ္ေဆြစစ္၊ မိတ္ေဆြမွန္ တကယ္ လိုအပ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ကို နားလည္ေပးမယ္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ မွ်ေ၀ခံစားမယ္။ ၀မ္းနည္းမႈေတြကို အတူတကြ ေက်ာ္လႊားမယ္။ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ကိုယ့္ဘက္က ရပ္တည္ေပးမယ္ဆိုတဲ့ မိတ္ေဆြစစ္ေတြ တကယ့္ကို လိုအပ္တာေပါ႔။ မိတ္ေဆြစစ္ဆိုတဲ့ အထဲမွာ မိဘ၊ ဆရာသမား၊ သူငယ္ခ်င္း၊ ခ်စ္သူ နဲ႔ ဘ၀လက္တြဲေဖာ္ ေတြ ပါပါတယ္။
မိတ္ေဆြစစ္ေတြဟာ အျမဲ မွန္လိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ သင္ မေမွ်ာ္လင့္လိုက္ပါနဲ႔။ အမွားလည္း ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာကေတာ့ မွားပါေစေတာ့လို႔ သူတို႔ ရည္ရြယ္ခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး။
ပံုျပင္ေဟာင္းကေလး
မသန္မစြမ္း အဘိုးအိုႀကီးတစ္ေယာက္ဟာ သူ႔သားရဲ႕ အိမ္မွာ သူ႔ေခၽြးမ၊ ေလးႏွစ္သားအရြယ္ သူ႔ေျမးေလးနဲ႔အတူ ေနေလရဲ႕။ အဲဒီ အဘုိးအိုႀကီးက လက္ေတြဆိုလည္း တုန္လို႔၊ အျမင္အာ႐ံုကလည္း မႈန္၀ါး၀ါး၊ သူ႔ရဲ႕ ေျခလွမ္းတုိင္းကလည္း ဒယိမ္းဒယိုင္နဲ႔ေပါ႔။ သူတုိ႔ မိသားစု ေလးေယာက္ဟာ အစာစားၿပီဆုိရင္ျဖင့္ စားပြဲတစ္လံုးမွာ အတူတူ ထိုင္ၿပီး စားေလ့ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဘုိးအိုႀကီးဟာ လက္က အရမ္းတုန္၊ မ်က္စိက ၀ါးတားတားဆိုေတာ့ အစာစားရတာလည္း အခက္ႀကံဳတာေပါ႔။ ပဲေစ့ကို ဇြန္းနဲ႔ ခပ္ၿပီ ဆိုရင္ျဖင့္ ပဲေစ့ေတြဟာ ဇြန္းထဲကေန ၾကမ္းျပင္ေပၚ တမင္ ခုန္ခ်ေနသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။ ဖန္ခြက္ကို ကိုင္လိုက္ၿပီ ဆိုရင္လည္း ခြက္ထဲမွာ လႈိင္းေတြႀကီးၿပီး စားပြဲခင္းေပၚကို ႏြားႏို႔ေတြ ဖိတ္က်ကုန္တယ္။
သားနဲ႔ ေခၽြးမလုပ္တဲ့လူက ၾကာေတာ့ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။ "ငါတို႔ တစ္ခုခု လုပ္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ဒီ ေမွာက္က်တဲ့ ႏြားႏို႔ေတြ၊ ၾကမ္းေပၚ ျပန္႔က်ဲေနတဲ့ အစာေတြ၊ မ်က္စိေနာက္ေလာက္ေအာင္ စားေသာက္ေနနဲ႔ အမူအရာေတြကို ဆက္မျမင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။" လို႔ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးနဲ႔ သူ႔ဇနီးကို ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါနဲ႔ အဘုိးအိုးအစာစားဖို႔ ဟုိးအခန္းေထာင့္မွာ စားပြဲေသးေသးေလးတစ္ခု စီစဥ္လိုက္ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး အဘိုးအိုခမ်ာ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္စြာနဲ႔ ထမင္းစားရေတာ့တယ္။ က်န္တဲ့လူေတြကေတာ့ စုစုေ၀းေ၀း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ စားေနၾကတာေပါ႔။
အဘုိးအိုႀကီး တုန္တုန္ရင္ရင္နဲ႔ ပန္းကန္ခြက္ေရာက္ေတြ ႏွစ္ခ်ပ္ သံုးခ်ပ္ေလာက္ လြတ္က်ကြဲၿပီးကတည္းက အဘိုးအုိႀကီးကို အစာစားဖုိ႔ သစ္သားဇလံုေလး တစ္လံုး လုပ္ေပးထားတယ္။ သူတို႔ ထမင္းစားေနတုန္း အဘိုးအိုႀကီးကို လွမ္းၾကည့္လုိက္ရင္ျဖင့္ အထီးက်န္လြန္းလို႔ က်တဲ့ မ်က္ရည္ေတြေတာင္ အထင္သား ျမင္ေနရတယ္။ ဒီလို သနားစဖြယ္ ျမင္ကြင္းကို ျမင္ေနရတာေတာင္ အဘုိးအိုႀကီး ဇြန္းခရင္း၊ ဒါမွမဟုတ္ ဟင္းေတြ ေအာက္ကို ဖိတ္က်ရင္ ေအာ္လိုက္ ေငါက္လိုက္ခ်င္ေသးတာေလ။
ဒါေတြအားလံုးကို တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္နဲ႔ ၾကည့္ေနတဲ့သူကေတာ့ ဟို ေလးႏွစ္သားေလးေပါ႔။ ႏႈတ္ဆိတ္မေနရေအာင္ သူကေကာ ဘာတတ္ႏုိင္မွာမို႔လဲ။ တစ္ညေန ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ သစ္သားတံုး၊ ေဆာက္၊ တံဇဥ္း၊ ဓါးေတြနဲ႔ ကစားေနတဲ့ သားကို အေဖလုပ္တဲ့သူက တအံ့တၾသနဲ႔ ထုိင္ၾကည့္ေနတယ္။ ဒီေကာင္ေလး ဘာေတြမ်ား လုပ္ဖုိ႔ ၾကံစည္ေနလဲ ဆိုတာကို သိခ်င္ေဇာ အားႀကီးေတာ့ သူ႔သားကို ခ်ဳိသာတဲ့ အျပံဳးနဲ႔ ဘာလုပ္ေနတာလဲလို႔ လွမ္းေမးလိုက္တယ္။ ေလးႏွစ္သားေလးဟာ အေဖရဲ႕ အေမးကို အျပစ္ကင္းစင္တဲ့ အမူအရာနဲ႔ ျပန္ေျဖၿပီး ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးေလးနဲ႔ သူ႔အလုပ္သူ ဆက္လုပ္ေနေတာ့တယ္။
သားေလးရဲ႕ အေျဖဟာ အေဖနဲ႔ အေမလုပ္သူရဲ႕ ရင္၀ကို တည့္တည့္ပစ္မွန္ၿပီး အလံုးလိုက္ လည္ပင္းမွာ လာစို႔ေနတယ္။ အားလံုးဟာ တိတ္ဆိတ္သြားတယ္။ စကားလံုးေတြ ဆြံ႕အကုန္ၿပီ။ မ်က္ရည္ေတြဟာ သူ႔တို႔ရဲ႕ ပါးျပင္မွာ အရွိန္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ စီးဆင္းလာတယ္။ ေျပာရက္လိုက္တာ သားရယ္လို႔ စိတ္ထဲမွာ ေတြးေနရင္းက အျပစ္ကင္းစင္တဲ့ အမူအရာနဲ႔ ေျပာသြားတဲ့ သားရဲ႕ မ်က္ႏွာနဲ႔ စိတ္က်အားငယ္ၿပီး အိုမင္းခ်ိနဲ႔ေနတဲ့ အေဖလုပ္သူရဲ႕ မ်က္ႏွာကို တၿပိဳင္တည္း ျမင္ေယာင္လာမိတယ္။ ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ေယာက္စလံုး တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ဘာမွ ျပန္မေျပာျဖစ္ၾကေပမယ့္ သူတို႔ ဘာဆက္လုပ္ရမယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းႀကီး နားလည္သြားၾကၿပီေလ။
ညေနစာ စားခ်ိန္ေရာက္ၿပီ။ အဘိုးအိုႀကီးဟာ သူရဲ႕ အထီးက်န္ စာပြဲအုိရွိရာကို ဦးတည္ၿပီး လႈပ္ပဲ့လႈပ္ပဲ့ လမ္းေလွ်ာက္လာေနတယ္။ သူ႔ခမ်ာ အရင္ မိသားစုလိုက္ အတူတူစားခဲ့တဲ့ စားပြဲေဟာင္းကိုေတာင္ လွည့္ၾကည့္ဖုိ႔ ခြန္အား မရွိရွာေတာ့ဘူး။ သူ႔စားပြဲကို ေရာက္ခါနီးမွာပဲ သူ႔ရဲ႕သားက အဘုိးအုိရဲ႕ လက္ကို ညင္သာစြာ ဆုတ္ကိုင္လုိက္ၿပီး မိသားစု စားပြဲ၀ိုင္းဆီကို တြဲေခၚလာတယ္။ သူတို႔နဲ႔ ထမင္းအတူတူ ျပန္စားဖုိ႔ ဖိတ္ေခၚခံလိုက္ရတာပါ။ အဘိုးအိုခမ်ာ မ်က္စိလည္ လမ္းမွားၿပီးေရာက္လာတဲ့ ဒီအခြင့္အေရးကို လက္လႊတ္ရမွာ ေၾကာက္ေတာ့ ခရင္းကို ဂ႐ုတစိုက္ ကိုင္ေပမယ့္လည္း လြတ္က်ျမဲ လြတ္က်ေနတယ္။ ဒီတစ္ခါမွာေတာ့ အိမ္ရွင္မရဲ႕ စူးရွရွ အသံကို မၾကားရေတာ့ဘဲ ေႏြးေထြးတဲ့လက္တစ္စံုနဲ႔ ခရင္းတစ္ေခ်ာင္းကိုသာ ျမင္လိုက္ရတယ္။ အျမင္မ်ား မွားေနလား ဆိုၿပီး အဘုိးအို မ်က္စိကို ပြတ္ၿပီး ျပန္ၾကည့္တယ္။ ဟုတ္ပါတယ္၊ သူ႔ေခၽြးမဟာ ခရင္းအသစ္ကို ယူၿပီး အဘိုးအိုကို လွမ္းေပးေနတယ္။ ေဟာ ႏြားႏို႔ေတြ စားပြဲေပၚ ဖိတ္ျပန္ၿပီ။ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ထမင္းဆက္စားေနၾကတာပဲ ျမင္ရေတာ့တယ္။ အဘုိးအုိရဲ႕ အလဲြလြဲ အေခ်ာ္ေခ်ာ္နဲ႔ ဇြန္းခရင္းသံကလြဲလို႔ ဘာအသံမွ မၾကားရဘူး။ ညစာစားပြဲေလးဟာ တီးလံုးပဲပါတဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ဖြင့္ထားတာနဲ႔ တူေနတယ္။ ဒီညစာစားပြဲေလးဟာ အဘိုးအိုအတြက္ေတာ့ အင္မတန္ ေက်နပ္စရာ ၾကည္ႏူးစရာ စားပြဲေလးတစ္ခု ျဖစ္သြားၿပီေပါ႔။
ေလးႏွစ္သားေလးရဲ႕ စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ ဒီဇနီးေမာင္ႏွံဟာ သူ႔ဖခင္အေပၚမွာ ရွိရင္းစြဲ ေမတၱာေတြ ျပန္လည္ သက္၀င္လာၿပီး သနားက႐ုဏာနဲ႔ စိတ္ရွည္ရွည္ ဆက္ဆံလာႏိုင္တယ္။ ဖခင္အေပၚ အျမင္မွန္ ရသြားတယ္ဆိုပါေတာ့။ ဒါမွမဟုတ္ ၀ဋ္လည္မွာကိုပဲ ေတြးၿပီး ေၾကာက္သြားၾကသလား။ ေလးႏွစ္သားေလးက သူ႔အေဖကို ဘာေျပာလိုက္မယ္ထင္လဲ။ အေျဖကို ဆက္ဖတ္မၾကည့္ခင္ အရင္ စဥ္းစားၾကည့္ေစခ်င္တယ္။
မိဘဟာ သားသမီးကုိ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔ဆိုတာ သဘာ၀အရ အလိုအေလ်ာက္ တတ္သိစြမ္းေဆာင္ ႏိုင္လာတာ ဆိုေပမယ့္ သားသမီးက မိဘကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရမယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ သဘာ၀က အျပင္းအထန္ သင္ၾကားေပးတာေတာင္ အေတာ္မ်ားမ်ား စာသိပ္မေက်ခ်င္ဘူး။ မိဘက သားသမီးကို ျပဳစုဖုိ႔ အဓိက တြန္းအားဟာ ေမတၱာဆိုေပမယ့္ သားသမီးက မိဘကို ျပဳစုဖုိ႔ အဓိက တြန္းအားဟာ တာ၀န္ျဖစ္ေနတာ ၾကားေန၊ ျမင္ေနရေတာ့ အေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ တာ၀န္အရ ျပဳစုေနရတဲ့ သားသမီးေတြ ေလာကမွာ ဘယ္ေလာက္မ်ား မ်ားမလဲေနာ္။ ဒါေပမယ့္ သားသမီးကို တာ၀န္အရ ျပဳစုေနရတဲ့ မိဘဆိုတာ ကမၻာေပၚမွာ လံုး၀ မရွိပါဘူး။
ေလးႏွစ္သားေလးက သူ႔အေဖကုိ ဒီလို ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။
"သား၊ သစ္သားဇလံုးေလး လုပ္ေနတာပါ။ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ အသက္ႀကီးလာရင္ အစာစားဖို႔ေလ"
Prev: အခ်စ္ ေဗဒင္ :)
